Fukan I

Rozdział I

   - Naruto? - dało się słyszeć damski głos w dużym pomieszczeniu sypialnym głównego budynku administracyjnego Amegakure no Sato.

   - Śpij - szepnął mężczyzna, odbijając się rękoma od parapetu. - Gomen, nie chciałem cię obudzić.

   - Nie obudziłeś - odpowiedziała kobieta, rumieniąc się, gdy zakrywała swoje nagie ciało kołdrą. - Zaraz i tak muszę iść.

   - No, w każdej chwili może wejść Nagato - westchnął blondyn, kierując się w stronę kochanki. - Pomóc ci, Konan?

   - Naruto - zatrzymał mnie rudowłosy przywódca Akatsuki. Stanąłem, odwracając się w jego stronę, trzymając dango w ustach.

   - Hmm? - mruknąłem, wyciągając słodycze z ust. W następnej chwili moja twarz odleciała w bok pod wpływem uderzenia pięści przełożonego. Straciłem równowagę, czując okropne zawroty głowy.

   - Bierz go i do sali pieczętującej!

   Jęknąłem, próbując zmusić rękę do uderzenia w czoło. Wszystko poszłoby dobrze, gdyby nie materiał, który uniemożliwiał wykonanie jakiegokolwiek ruchu.

   - Co do cholery?! - warknąłem, coraz zamykając i otwierając oczy, które na swojej drodze napotykały jedynie ostre światło.

   - To cud, że jeszcze mówisz - dotarł do mnie znajomy, zadowolony głos. - Po ilości pieczęci, jakie na ciebie nałożyliśmy, z ledwością powinieneś oddychać.

   - Masz rację - warknąłem. - Ledwo oddycham. Po prostu brzydzę się tym, że muszę wdychać to samo powietrze co ty, Nagato!

   - Widział ktoś Naruto? - zapytałam, wchodząc do salonu głównego, gdzie urzędowała spora część organizacji.

   - Co, zgubiłaś swojego kochasia? - zapytał Itachi, znużony przerzucając raz za razem każdy kanał w telewizji, a moje policzki zabłysły delikatnym różem.

   - Spytaj Nagato. Ostatnio był tak wkurzony, że go znokautował i gdzieś zawlekł.

   - Naruto! - usłyszałem damski krzyk, dobrą godzinę po wizycie Nagato.

   - Konan - szepnąłem, rozpoznając ten głos. - Nie... - zacząłem, lecz przerwała, składając na moich ustach namiętny pocałunek. Nie miałem możliwości przerwania tej czynności przez pieczęcie paraliżujące na ciel.

   - Zaraz cię uwolnię! - powiedziała, przerywając pocałunek. Rękoma zaczęła szukać rozpięć pasów.

   - On... - zacząłem, przełykając z trudem ślinę. Syknąłem, gdy poczułem przeszywające moje gardło wyimaginowane szpilki.

   - Proszę, nie trudź się, Naruto - rzekł spokojny głos z końca sali. - Konan, bądź tak miła i wyjdź z tego pokoju - dodał, wyłaniając się z cienia. Niebieskowłosa stanęła pomiędzy nim, a mną. - Nie utrudniaj te...

   - On jest ojcem mojego dziecka! - krzyknęła zrozpaczona, rozpościerając ręce na boki. Nawet nie widząc jej twarzy, mogłem stwierdzić, że zalała się łzami.

   - Konan - zacząłem, próbując zignorować przeszywający ból gardła. - Idź.

   - Ale... - chciała się sprzeciwić, odwracając się w moją stronę, lecz przerwała, dłońmi obejmując szyję. Dusiła się.

   - Nagato! - krzyknąłem, czując wilgoć w oczach. - Zostaw ją!

   - Ko... - zaczęła, lecz w tej samej chwili obraz zasłoniła mi czerwona ciecz, która okryła cały mój przód oraz najbliższe otoczenie. Nastąpiła chwila ciszy. 

   - Zabiję cię... - wyszeptałem, przywdziewając moją starą, obojętną maskę. Krzyknąłem gniewnie - Zabiję cię jak psa, Nagato. I sprawię, że będziesz smażył się w piekle!

C.D.N.

~~~~)(~~~~