Kirroi Tomato: Rozdział III

Trochę mi głupio, tydzień minął, a ja rozdziału nie wrzuciłem, mimo że skończyłem go zanim zacząłem publikować to opowiadanie. Przynajmniej jest duża szansa, że 99% błędów zostało zniwelowanych dzięki pewnej pomocy :p Rozdział IV jest prawie skończony, wrzucę go w niedzielę, żeby mieć czas na napisanie w międzyczasie V c:

~~~*~~~

   - Kochanie, otwórz oczy - cichy szept sprowadził mnie z krainy Morfeusza.
   Powoli podniosłem powieki, od razu rozpoznając miejsce, w którym się znajdowałem.
   -Ta...! - Zerwałem się z pozycji leżącej, jednak zatrzymałem się, dostrzegając młodą kobietę o długich, lśniących włosach koloru czerwonego. - Kim pani jest?
   Szybko jednak potrząsnąłem głową i zarzuciłem ręce na jej szyję, przylegając do niej swoim ciałem. Ciepło ogarnęło całe moje ciało.
   - Już, już - delikatny śmiech miło podrażnił moje uszy. - Kochanie, mamy ograniczony czas.
   - Wiem - Ścisnąłem dłonie na jej plecach, nie puszczając. - Proszę, opowiedz mi coś o sobie. Cokolwiek, mamo.
   - Więc... - zmieszała się. - Może powiem ci, jak poznałam twojego ojca?

~~~*~~~

   - Hokage-sama, śmiem twierdzić, że Uzumaki Naruto został uprowadzony.
   Nastała chwila ciszy, szybko przerwana dźwiękiem uderzającego o ziemię długopisu. Chwilę później nastąpił głośniejszy huk.
   - Hokage-sama!

~~~*~~~

   - Ten chłopak jest nieprzytomny, wiceszefie.
   - Hmmm... - zadumał się zamaskowany mężczyzna. - Weź go, Mei. Każdy może się przydać.
   - Hai!

~~~*~~~

   - Od tamtej pory goniłam go, dopóki mi się nie oświadczył - zaśmiała się, obejmując mnie od tyłu.
   - Co się stało... Wtedy?
   Nastąpiła chwila ciszy, przerwana jedynie westchnięciem matki.
   - Sama do końca tego nie rozumiem. Zaatakował nas Madara i tylko tyle wiem. Może Sarutobi-sama będzie wiedział coś więcej. Albo Jiraiya.
   Zmarszczyłem brwi, gdy po raz drugi usłyszałem nieznane imię.
   - Kim jest ten Jiraiya? Czy to ktoś ważny?
   - No tak, zapomniałam. To twój ojciec chrzestny. Jest Sannin'em Konoha, odpowiada, a w każdym razie odpowiadał za wywiad itp. To wysoki, starszy mężczyzna z białymi, krzaczastymi i długimi w cholerę włosami. Pod oczami ma wymalowane dwie pionowe linie. No, i ma w sobie coś charakterystycznego.
   - Hmmm? Charakterystycznego?
   - Jest strasznym zboczeńcem - Przeciągnęła, wzdychając. - Mattaku, czasami dałby sobie spokój. Uczył twojego ojca.
   - Musi być silny.
   - Bardzo. Musimy kończyć.
   - Czy... Jest możliwość, że spotkamy się jeszcze?
   - Ahhh... Znowu zapomniałam ci czegoś powiedzieć! Wybacz, moja wina!
   Westchnąłem, uśmiechając się delikatnie.
   - Jesteś strasznie zapominalska, mamo.
   - Nie pyskuj matce! A więc tak: musisz odzyskać Kyūbi'ego. Nie tego, którego ci odebrano, chociaż to też, ale później. Widzisz, Kyūbi jest częścią klanu Uzumaki. Każdy poprzedni Jinchūriki był z naszej rodziny. Minato zapieczętował w tobie połowę Yang, a Yin w sobie. Nie był świadomy tego, że ta połowa zawierała w sobie techniki naszego klanu. Widzisz, zrobiono to, ponieważ my, Jinchūriki, mamy problemu z kontrolą chakra'y. Starszyzna klanu nie była uprzedzona względem nas, więc pomogła, umieszczając w pieczęci techniki, byśmy łatwiej się ich nauczyli. Znajdziesz go w świątyni ognia.

   - Rozumiem. Ma...

   - ...mo, czy... - przerwałem, gdy chciałem się zbliżyć do Kushina'y i uderzyłem o coś twardego.

   - Uważaj, debilu! - wrzasnął obcy, żeński głos.

   Opadłem na plecy, przykładając dłoń do czerwonego czoła.

   - Gdzie jestem? - zapytałem po dłuższej chwili.

   - W obozie. Znaleźliśmy cię, opatrzyliśmy i opiekowaliśmy się tobą. Według naszych zasad jesteś od teraz własnością naszego klanu.

   Mój wzrok przyzwyczaił się do panujących w pomieszczeniu ciemności i w końcu mogłem dostrzec rozmówczynię. Miała coś, co nazwałem chłodną urodą. Była nieznacznie starsza, posiadała krótkie białe włosy i trójkątną twarz. Oczy wciągały w niesamowitą głębię oceanu i błyszczały podirytowaniem. Zaraz pod nimi wystawał mały nosek, pod którym ciągnęły się drobne usta.
   - Rozumiem. Em... Jak masz na imię?

   - Tak po prostu to akceptujesz? - zapytała, marszcząc ledwo widoczne brwi w geście powątpiewania.

   - Wyszkolicie mnie, prawda? Albo przynajmniej dacie szczątkowy trening. Jestem jak najbardziej za. Sam sobie rady w świecie raczej nie dam.
   - Eh... Jesteś dziwnym gościem. Shizuka.

~~~*~~~

   - Więc? Czego ode mnie chcesz, szczylu?
   - Em... Chciałbym, żebyście podjęli się wytrenowania mnie jak najlepiej, Jichō - powiedziałem, siedząc na kolanach i drapiąc się po tyle głowy. Mężczyzna - wiceszef - był zasłonięty parawanem i widziałem jedynie jego cień. Mogłem zorientować się, że był pokaźnej postury i posiadał długie, szpiczaste włosy zakończone czymś okrągłym. - Jestem spokrewniony z klanem Uzumaki i mogę być znaczącym wsparciem w razie niedogodności, jeśli podszkoli się mnie w Fūinjutsu.
   Do moich uszu dotarło głębokie sapnięcie.
   - Nie widzę powodu, dla którego mielibyśmy cię szkolić. Jesteś naszą własnością. Zrobimy z tobą, co chcemy.
   - Wiem, że możesz mieć wą...
   - Jak cię zwą? - przerwał mi w połowie zdania, co nieco mnie zaskoczyło.
   Westchnąłem, mając przygotowaną odpowiedź.
   - Kirroi Tomato.
   - Ha! - zaśmiał się mężczyzna. - - Nie obchodzi mnie to. Umiesz to, co umiesz, więcej cię nie nauczę. Mam tylko nadzieję, że nie będziesz sabotował działań klanu. Shizuka, zaprowadź go do magazynu.
   - Hai, Jichō.

~~~*~~~

   Pomieszczenie było sporych rozmiarów i pełne wysokich, pustych regałów.
    - Wybierz sobie któryś - oznajmiła białowłosa, zatrzymując się w drzwiach. - Chociaż i tak nikt tu nie śpi. Z racji, że nasz generator jest raczej słaby, musisz poradzić sobie bez światła.
   Zanim zdążyłem powiedzieć cokolwiek, drzwi zostały zamknięte i zaryglowane, a pokój pogrążył się w egipskich ciemnościach. Stałem przez chwilę w szoku. Bez światła?
   - To będzie kłopotliwe - mruknąłem pod nosem, a następnie usiadłem w miejscu, w którym stałem. - Jak sobie z tym poradzić, kuso?
   Westchnąłem po kilku minutach konsternacji, a następnie wyprostowałem się i powoli zacząłem skupiać się na krążącej w moim ciele chakura'e. Z każdą sekundą jej prędkość się zwiększała.

   - Chakura jest niezbędna nawet do najbardziej podstawowej techniki...
   - .... gdy poziom chakura'y spadnie do zera, mogą nastąpić poważne komplikacje...
   - Chakura jest formą energii...
   - Zapanowanie nad chakura'ą wymaga czasu i treningu.
   - Sensor jest typem ninja, który jest w stanie wykryć obecność innych ludzi na odległość...

   Otworzyłem oczy, gdy do moich uszu dotarł cichy pisk. Wciąż siedziałem w tej samej pozycji, a drzwi były zamknięte. Mimo to dostrzegałem delikatne kontury regałów w mojej okolicy. Zmrużyłem oczy, nie potrafiąc zrozumieć tego fenomenu.
   Odwróciłem głowę, gdy ponownie usłyszałem pisk. Wstałem, rozglądając się w każdą możliwą stronę. W końcu dostrzegłem niewielką, białawą poświatę oddaloną kilka metrów ode mnie. Miała kształt gryzonia. Jednak to, co najbardziej przykuło moją uwagę to drobne, żółtawe nitki unoszące się w powietrzu.
   Podniosłem dłoń, by złapać kilka z nich. Od razu wniknęły w moje ciało.
   Syknąłem, gdy ból rozniósł się po całym ciele. Zacisnąłem powieki, niemal od razu uczucie zniknęło. Otworzyłem oczy i oniemiałem.
   Pomieszczenie dalej było skąpane w mroku, lecz mimo to byłem w stanie policzyć każdą pojedynczą nitkę pajęczyny w rogu pokoju. Bardziej jednak oniemiałem na widok błękitnych ogników o humanoidalnych i zwierzęcych kształtach poza magazynem. Dziesiątki, jeśli nie setki ludzi i znacznie większa ilość zwierząt.